[S:] Może niezbyt zgrabne, ale własne

Haiku na niedzielę (przedwarhammerowe):

W powietrzu zapach

zapiekanki z makaronu.

Senne popołudnie.

(Haiku niedoskonałe, bo wybujało o jedną sylabę za duże. Zresztą, zapiekanka z makaronu jakoś psuje efekt... A była bez czosnku :P)

W deszczu skąpany

przystanek. Autobus się 

spóźnia. Czekamy.

(Żadnych "my" nie było, ale czego się nie robi dla zachowania budowy wiersza :P)

Haiku wtorkowe:

Herbaty gorzki

posmak został na ustach.

Milczy telefon.

(Nie lubię, jak tak całkiem milczy...)

Dzień w deszczu rozmył

kontury. Świat w kałuży 

odbił oblicze.

(To kiepskie haiku. Nie ma właściwego charakteru tego typu poezji. Nastrój, uchwycony moment, specyficzne obrazowanie. Jak obraz impresjonisty w wydaniu mnicha zen. Maksymalna prostota i surowość, by ująć piękno przyrody i świata. Skromna oprawa, by uwydatnić klejnot. Szkic tuszem. A to? To nawet nie jest haiku, chociaż ma 17 sylab. Dwa zdania, które usiłują być poezją, lecz są zbyt sztampowe i pospolite, ograną metaforyką mydlą oczy. Są zbyt... czasownikowe. Żałosne.)