[S:] Retrospekcja optymistyczna

... czyli ja versus Leo, podejście drugie

Moje pierwsze spotkanie z tym zadziornym konikiem polskim zakończyło się chwilową awersją do jazdy konnej w praktyce (bo w teorii nadal byłam nastawiona entuzjastycznie - byleby przeskoczyć ten etap nauki, kiedy człowiek ma dosyć swojej słabości, tego, że nie umie zapanować nad koniem i jego kaprysami, że mięśnie odmawiają mu posłuszeństwa, że nie wychodzi głupi półsiad, a w ogóle to ma ochotę połamać palcat i się rozpłakać). I strachem przed kolejną jazdą, i poczuciem własnej beznadziejności. A mimo to - walczę dalej, nie poddaję się, bo nagroda warta jest zachodu - to cudowne uczucie, którego nie da się wyrazić słowami... 

Na szczęście, drugie spotkanie z Leo tchnęło we mnie nowe pokłady optymizmu. Byłam naprawdę szczęśliwa po jeździe - nie tylko utrzymałam konia w ryzach (nie kopał innych i grzecznie skręcał, gdy chciałam - taka piękna wolta nam wyszła! - acz bez nieporozumień się nie obeszło...), ale jeszcze nauczyłam się ruszać do kłusa i zwalniać do stępa za pomocą łydki. Poza tym - co również poczytuję sobie za sukces - nie wpadłam w tę gigantyczną kałużę, która opanowała jeden z rogów ujeżdżalni. Błoto było nieziemskie - jak mnie zassało, tak myślałam, że nie wydostanę się zeń aż do zimowych mrozów, kiedy mnie rozkują. Za to jechałam na przedzie szyku, jupi! Wyszło słońce, radość mnie rozpierała - jak tu się nie cieszyć życiem w takich chwilach ^^

A w ramach wynagrodzenia za bój psychologiczny w boksie - gdy Leo dorwał się do siana, mogłam zapomnieć o założeniu mu ogłowia, bo żuć wędzidła bynajmniej nie chciał - na ujeżdżalni zerwał się do galopu, zupełnie przez przypadek. I jak to jest, że każdy mój "pierwszy raz" w jeździe konnej wychodzi niezamierzenie?