[S]: "Biorąc od drzwi swój początek, droga bieży wciąż przed siebie"

Człowiek uczy się na błędach.

Błąd pierwszy: spakować szczoteczkę do zębów i dezodorant na dno walizki, mając przed sobą 20 godzin podroży pociągiem.

Błąd drugi: wypić kubek herbaty, położyć się spać 1,5 metra nad podłogą w ciasnym przedziale, zamknąć drzwi na łańcuch, zgasić światło, po czym uświadomić sobie, iż nie odwiedziło się wcześniej toalety.

Błąd 3: łyknąć gorącej herbaty, zabijając kubki smakowe.

Błąd 4: zignorować stwierdzenie mamy, że przydadzą mi się spodnie dresowe.

Błąd 5: uznać, iż adidasy wezmę sobie na wiosnę, przyjechawszy na święta do domu.

*

A więc jestem w Moskwie.

1274 kilometry od domu.

Porę roku od domu.

Bo tutaj zima twardo trzyma. Śnieg, zaspy, parę stopni poniżej zera. Może w końcu ulepię bałwana w tym roku.

Podroż minęła szybko, szybciej niż myślałam. Dłużył się jedynie postój w Brześciu.

Zabrali nam bilety.

Zabrali nam paszporty.

Zabrali nam deklaracje celne.

Przyszły Białorusinki z reklamówkami i biegały po całym pociągu, próbując sprzedać "ziemniaczki, ogóreczki, jabłuszka, soczek".

Jedna krzyczała po polsku: "schabowy!" :P

Oddali nam paszporty.

Ruszyliśmy.

Ale tylko do hali, w ktorej wagony rozdzielono, podniesiono w górę i wymieniono im koła. Przykleiłyśmy nosy do szyby, usiłując dostrzec jakieś oznaki ruchu, oddalania się od betonowego podłoża, ale tylko dzięki obserwacji równoległego wagonu mogłyśmy ocenić, czy jesteśmy już w gorze, czy nie. Jak dzieci emocjonowałyśmy się tym doświadczeniem. Zwłaszcza gdy koła podjeżdżały pod wagon. Jejku jejku :>

Podczas postoju nagle wpadło nam do przedziału dwóch pijanych Polaków (byli pijani po jakichś 5 godzinach podroży, przed nimi jeszcze 15 godzin picia :P). Jeden koniecznie chciał się z Asią "podzielić szczerością". Obaj stwierdzili, że nie potrafią sobie złożyć środkowej półki w przedziale i że musimy iść im pokazać, jak to zrobić. Kiedy sobie w końcu poszli, uparcie ignorowani i zbywani, odetchnęłyśmy z ulgą.

Nonono.

Jeszcze nie dotarłyśmy do celu, a tu już podryw :P

A potem byłyśmy coraz dalej. Robiło się coraz chłodniej. Za oknem rosły śnieżne zaspy. Ogarnęła nas senność.

Śmiesznie się myje w rozhuśtanej łazience. Woda mineralna, bo w kranie nie było już zwykłej. 

Spało się źle.

Nie mogłam usnąć, chociaż warunki były całkiem dobre. Naprawdę wygodne łóżko-półka, kołyszący do snu stukot kół na torach... W końcu zapadłam w coś jakby drzemkę. Dziwne uczucie - niby leżysz i śpisz, a jednak cały czas masz wrażenie ruchu...

I wreszcie dzień, i w końcu Dworzec Białoruski i Instytut Puszkina, i pokój, i nareszcie można zrzucić ciężki plecak...

* 

Kilka uwag.

Uwaga 1: wszystkie miasta, mijane w podroży, wyglądają tak samo.

Uwaga 2: na wschodzie maja przepiękne dworce.

Uwaga 3: "śmiesznie wygląda graffiti, napisane cyrylicą" (Asia).

Uwaga 4: w Moskwie wszystko jest wielkie. Budynki są ogromne. Ulice sześciopasmowe. Instytut Puszkina wysoki i duży. Szerokie korytarze. Obszerny pokój. Już zdążyłyśmy się parę razy zgubić w budynku.

Uwaga 5: w życiu nie widziałam tylu Azjatów na raz w jednym miejscu. Nawet na Stadionie X-lecia. Wszędzie pachnie "chińskim żarciem". 

Uwaga 6: NIE MA KARALUCHÓW! :D :D :D

*

Dostałyśmy takie jakby mieszkanie (studio) na świeżo wyremontowanym czwartym piętrze. Zajęło nam trochę czasu przypomnienie sobie, że w Rosji parter nazywają pierwszym pietrem.

Mieszkamy razem z Beatą i Martą z Zielonej Góry. One zajmują pokój 2-osobowy, my 3-osobowy. Jest duży i przestronny. Okna wychodzą chyba na południe. Przestrzeń jednak kiepsko zagospodarowano. Puste, wielkie ściany krzyczą okropna zielenią. Mamy za mało półek i szafek. Przynajmniej szafa na ubrania jest ogromna :> 

Sąsiedztwo zaś nieciekawe: jakiś plac budowy, poza tym to taki Ursynów powiększony czterokrotnie. Nie znają tu pojęcia: "mały blok mieszkalny".

Płacimy 70 groszy za dobę spędzoną w akademiku. To jakieś 85 złotych za 4 miesiące .

Korytarz pachnie dopiero co położoną farbą i froterowaną podłogą. Cicho i pusto, dopiero zaczynają wprowadzać się nowi studenci. Wspólna kuchnia wygląda jak rzeźnia. Skojarzyła mi się po pierwszym obejrzeniu z łaźnią w obozie koncentracyjnym...

Pierwszy dzień minął sennie.

Jakbym to nie ja była tą Pauliną, która go przeżywała, tylko kimś, kto stoi obok i się przygląda, nie zawsze wiedząc, o co chodzi.

Lecz mimo zmęczenia sen nie przychodził. Do 1:00 w nocy nie mogłam zasnąć.

Buczała lodówka.

Wiatr zawzięcie targał jakąś blachę.

Rozszczekały się psy.

Nagle uderzyła mnie świadomość, że materac jest koszmarnie twardy. Do tego wyczułam wszystkie tkwiące w nim sprężyny.

Kaloryfer, obok którego stoi moje łóżko, zdawał się płonąć.

Niebieskie światełko z ładowarki od komórki przenikało nawet pod kołdrę.

Zaschło mi w gardle i spierzchły usta.

Wstałam o 11:00.

Zajęcia zaczynamy w poniedziałek.

Chcemy zapisać się na taniec brzucha. Lekcje bezpłatne! :D

Nie możemy jechać na miasto do wtorku, gdyż nie mamy wciąż zameldowania.

Wykupiłyśmy startery rosyjskiej sieci komórkowej.

Zlokalizowałyśmy kino i księgarnię - jupi! :D

Znalazłyśmy spożywczy.

Odkryłyśmy skrót przez podwórka.

Usmażyłyśmy placki ziemniaczane na raclette. Jeszcze nigdy przygotowanie obiadu nie zajęło mi ponad dwóch godzin. Nie mamy garnka, więc ciasto rozrabiałyśmy na raty w talerzu na zupę. 
Dawno nie jadłam tak wspaniałego posiłku. Zwłaszcza że kupiłyśmy pyszny miód z orzechami.

Tyle można zrobić, nie mając dostępu do komputera... :P