[S]: Może to jej urok?...

Szłam wczoraj pustą, pogrążoną w półmroku, wieczorną grochowską ulicą, dźwigając torbę wyładowaną książkami, gdy nagle zaczepił mnie jakiś pijaczek, czy może nie pomóc mi ją nieść. Podziękowałam uprzejmie, przyspieszając lekko kroku, a facet zaczął się obruszać, że już nawet pomocy nie można zaproponować i że przecież nie robi mi krzywdy. Potem spytał, gdzie o tej porze z taką ciężką siatą się wybieram i czy się wyprowadzam od narzeczonego. O, ludzie. "Co, miała go pani wreszcie dosyć?"

A dzisiaj wybrałam się do angielskiego antykwariatu i zagadnął mnie prowadzący go Anglik. Pogadaliśmy trochę o Pratchetcie* (stwierdził, że on sam nie rozumie jego żartów) i dostałam upust, ha!

*Mój angielski jest straszny! Przydałoby mu się odświeżenie. Porósł zastraszającą warstwą kurzu...
Ot, paradoks -  nie jest dla mnie problemem czytanie ze zrozumieniem grubaśnych książek w angielskim oryginale, ale kiedy mam mówić... uh.