[S:] Dupa nie jeździec

Ze mnie, oczywiście.
Trzynasta jazda, a ja nadal potrzebuję pomocy przy kiełznaniu konia. Wchodzę do boksu Leo, a ten zaprasza mnie do tańca. Wpierw, na rozgrzewkę, taniec przed czesaniem. Ten nie trwał długo, więc nadzieja na szybkie oporządzenie tego uparciucha wzrosła we mnie optymistycznie. Ale potem mój ulubiony konik polski zaserwował mi taniec z kopystką - ja do niego z zamiarem czyszczenia kopyt, a on się zadem odwraca. Gonię za jego pyskiem, i tak w kółeczko, oj dana, dana. Sama radość. Imprezę zakończył taniec z ogłowiem. Do naszego tanga zaprosiliśmy Bartka. Widać z nim nie było tak wesoło, bo Leo się poddał.

Są takie jazdy, gdy jestem z siebie niesamowicie dumna - hurra, oporządziłam konia całkiem sama i jako jedna z pierwszych! hurra, udało mi się zapanować nad koniem na ujeżdżalni, robił wszystko, co chciałam! hurra, mam dobry dosiad i pamiętam o wszystkim: pięcie, łydce, napiętej wodzy, unieruchomieniu rąk etc. - czyżby nareszcie zaczęło być to dla mnie naturalne? A potem następuje kolejny tydzień, następna jazda - i wszystko mi się sypie, wodze zwisają, wierzchowiec robi mnie w konia, a już szczytem wszystkiego był fakt, że nie dałam rady wsiąść na Leo. Wstyd i hańba.

Przynajmniej w ćwiczebnym jestem już taka rozluźniona, że się czuję jak w fotelu.