[W:] Starość Aksolotla – Dukaj 2.0

Nie znam się tak dobrze na literaturze, by odpowiedzieć sobie na pytanie:

Czy w jakiejkolwiek epoce literackiej tak często poruszano temat zagłady ludzkości, jak obecnie?

Co ciekawe, nie boimy się tej zagłady, bawimy się tą konwencją. Oglądamy, czytamy, gramy w PostApo, a na Pomorzu w OldTown tysiące ludzi przez kilka dni udaje, że są jedynymi ocalałymi z naszego gatunku. Słowem, lubimy czasy po zagładzie ludzkości. Chyba dlatego, że chcielibyśmy wiedzieć, jak to się stanie i co będzie po nas.

Mr. Dukaj podąża za tym apokaliptycznym trendem w swojej najnowszej mini powieści Starość Aksolotla.

Nie będę spoilerował, opowiem tylko o swoich wrażeniach.

Forma

Książka w odróżnieniu od innych jego dokonań ma dwa wymiary. Treść i Forma. Starość aspiruje do książki w wersji 2.0, multimedialnej i interaktywnej. I, niestety, nie wolno puszczać wodzy fantazji na te słowa. Ilustrację, emblematy i exlibrisy są bardzo ładne, niemniej niejedna książka była wzbogacona ilustracjami. To, co jest natomiast super fajne i sprawia, że książka nabiera nieco nowoczesnego wymiaru, to hipertekst. Szybko, prosto i przyjemnie odsyła do czegoś, co w „staroświeckiej” wersji drukowanej zwało się przypisami :) Pozwala również na szybki powrót do miejsca, w którym przerwaliśmy lekturę. Ostatnim elementem wzbogacającym treść są projekty na drukarki 3D, nie wiem, jak wy, ale ja jeszcze nie zdążyłem się doposażyć. Może kiedyś :)

Treść

To, co bardzo mi się podobało, to że główny bohater jest Polakiem i ma na imię Grześ. Ponieważ większość filmów o apokalipsie jest produkowanych w Hollywood, odnosiłem wrażenie, że tylko Amerykanie mogą przetrwać zagładę ludzkości. Dziękuję, panie Jacku, za ten promyk nadziei :)

Ci, którzy przetrwali, to z racji posiadania IS3 specyficzna grupa ludzi, do której sam pewnie bym się zaliczał, a to implikuje dalszy rozwój cywilizacji i ten pomysł bardzo przypadł mi do gustu.

Nie jestem ani informatykiem, ani genetykiem, ani fizykiem i nie wiem, czy na tym polu Dukaj nie napisał jakichś merytorycznych bzdur, ale z mojego punktu widzenia historia składa się w logiczną całość. Co wiele dla mnie znaczy (Interstellar jest odwrotnym przykładem).

Książka jest koronnym wzorem „duakizmu” w literaturze. Specyficzny język, czy nawet jezykotwórstwo, aczkolwiek na mniejsza skalę niż chociażby w Lodzie. Typowe dialogi, w których autor zupełnie nie dba o czytelnika, bo często trafiamy w środek dyskusji i/lub bohaterowie używają żargonu, gdzie znaczenia słów i kontekstu musimy się domyślać (uważam, że to podstawowy czynnik wpływający na to, czy ktoś lubi czy nienawidzi powieści Dukaja). Oraz pewne koncepcje, pomysły, idee czy pytania, które bohaterowie formułują i stawiają na kartach jego książek: kim jestem, czym jest kultura, czym jest człowieczeństwo. A także coś, co bardzo mi się podobało w Innych Pieśniach – Forma, w tym wypadku wyrażona po części w koncepcji Wektorów (przeczytasz, to się dowiesz, dlaczego Totoro miał wektor „Rozbrykanego kucyka” :)).

Dla koneserów twórczości pana Jacka pozycja obowiązkowa. Aczkolwiek czytając miałem wrażenie, że gdzieś już to było, już to przetrawiałem, już się głowiłem nad tym wszystkim przy okazji poprzednich wydawnictw. Ale mimo tego, rozczarowanie, jakie na mnie spłynęło, kiedy w ciągu dwóch dni książka się skończyła, było ogromne (raptem 100 stron, w tym ilustracje i exlibrisy).

Ja widzę tutaj potencjał na grubaśne dzieło pokroju Lodu, ale może akurat mi brakuje sagi Si-Fi na przyzwoitym poziomie.

Tym czasem w oczekiwaniu na nowe dzieło Dukaja, niemal jak w depresji uraloczkowej zwolnię się do stuk ticków na sekundę.