[S:] "I śmiech zaczął sypać ze śmiechem jak śnieg"

Piątek był cudowny. Taka zima, jaką uwielbiam - oślepiająca biel śniegu, drzewa uginające się pod białymi czapkami, gałęzie oprószone iskrzącą się peleryną; droga przez zaspy w lesie, zostawianie swoich śladów, takich nikłych, a jednak odcinających się wyraźnie od płachty śniegu. I mimo lekkiego mrozu - ciepło. Tak pozytywnie i optymistycznie, aż zapiera dech i chce się śmiać, i rzucić się w zaspy, i krzyczeć do bladobłękitnego nieba. Opalanie się na słomie, praca w stajni, śpiewanie Przybyli ułani pod okienko (znam "aż" dwie zwrotki, shame on me...) - wszystko jakieś takie radosne. A potem jazda, galop, który zaczynam uwielbiać, pokonywanie strachu przed cavaletti, ruch i przyjemność, którą czerpałam z jazdy konnej, z pięknego dnia... Polubiłam Taja. Był taki wspaniały na ujeżdżalni. Kudłatek. Wracałam do domu podbudowana i szczęśliwa.