[S]: Niby dlaczego miało być po mej myśli

Kupiłam obciachowy portfel.
Jest kiczowaty, obleśny i - o, zgrozo!! - złoty. Złoty!!! Aaa!
Powiedziałam sobie kiedyś, że nigdy-przenigdy nie kupiłabym żadnych złotych dodatków, bo są straszne.
Nigdy nie mów nigdy.

Tak to jest, jak się zamawia w ciemno i zawierza zdjęciom. Aczkolwiek jak tak patrzę na to nieszczęście ze skóry ekologicznej (tak naprawdę chyba się tylko o nią otarło), bladego pojęcia nie mam, pod jakim kątem je sfotografowano, że wyszło brązowe. A miał być taki śliczny ten portfel...

Bo ja to jednak jestem materialistką. Uwielbiam otaczać się ładnymi rzeczami. I bardzo przywiązuję się do przedmiotów, czy to zużyta i znoszona, ale ulubiona torba, czy też porysowane i wybiegane, ale jakże wygodne kozaki na szpilce.

A skoro już o niepomojemumyślności, to w sobotę byłam umówiona na sanki, zimowe szaleństwo w przepiękną, słoneczno-śnieżną pogodę, ale nic z tego nie wyszło. Poranek poniedziałkowy, który powitał mnie widokiem obiecujących śnieżnych zasp, obudził nadzieję na bałwana i zjeżdżanie z górki, ale parę godzin wystarczyło, by odwilż się rozpanoszyła - cały dzień plusk-plusk-pluskania, chlup-chlup-chlupania, plask-plask-plaskania i kap-kap-kapania. Buro-szara breja. Takiego oblicza zimy nie cierpię. Deprymuje.