[S]: Parskam kalarepę

Czas pochłania kolejne minuty, kolejne godziny, dni, tygodnie, miesiące... Anim się obejrzała, a tu już pierwszy tydzień marca dogorywa. Jak to się stało, kiedy? Wierzyć się nie chce. Bo ja odnoszę wrażenie, że od dłuższego czasu stoję w miejscu, gdzieś poza czasem, poza rzeczywistością. W martwym punkcie. I nie wiem, co dalej. I czasami czuję, że wyjdę z siebie i stanę obok. Wyskoczę ze skóry. Coś mną szarpie i dokądś mnie ciągnie, ale wszystko jest takie niejasne, takie bez sensu... Są rzeczy, których zwyczajnie nie przeskoczę. Nie pstryknę palcami i nie stanie się słowo ciałem. Czegoś mi brak. I dokądś miałabym ochotę uciec. Niesprecyzowane myśli i pragnienia. Coraz mniej mam cierpliwości do wszystkiego, żyję coraz bardziej po łebkach. Rozdrabniam się, rozmieniam... Pusto mi, straszliwie pusto.

PS Ilu surrealistów potrzeba, aby wymienić żarówkę? Czterech. Jeden trzyma żyrafę, drugi parska kalarepę, a szóste nie kradnij.