[S:] "Dowód"

Jeszcze nigdy nie miałam okazji być w teatrze na premierze. Zdarzyło mi się wybrać na pokaz przedpremierowy („Rzeźnia” w Teatrze Małym), trafić na setne przedstawienie („Taniec Wampirów” w Teatrze Muzycznym ROMA), lecz na premierze jeszcze nie byłam. Do ostatniej soboty. Ciocia bowiem dostała w pracy zaproszenie do Teatru Polonia (z osobistym podpisem Krystyny Jandy ;p) na premierę spektaklu „Dowód” w reżyserii Andrzeja Seweryna, który po raz pierwszy od 28 lat wystawia i gra po polsku.

Jejku, to było takie dziwne – znaleźć się na widowni wśród tylu dziennikarzy, prezenterów telewizyjnych etc. W tym samym rzędzie, co my z D., siedział Kuba Wojewódzki. Przed nami – Grażyna Torbicka i Mariusz Szczygieł. A Janda powiedziała nam „dzień dobry”!

Miałyśmy bardzo dobre miejsca, z których świetnie widoczna była cała scena. Swym wystrojem Teatr Polonia bardzo przypominał mi Teatr na Tagance. Także układem widowni i sceny.

A sama sztuka?

Świetna. Fantastycznie zagrana. Jest dość „hermetyczna”, rzekłabym – jedna, niezmienna dekoracja (bardzo realistyczna), czworo aktorów, przy czym razem na scenie występowało przeważnie troje. Całość oparta na ich grze, na emocjach, dialogu i relacjach między bohaterami - istny popis aktorstwa i ciekawe studium psychologiczne. Realizm nieznacznie zaburzają sceny, gdy zmarły ojciec głównej bohaterki przechadza się po domu - lekko oniryczne dzięki genialnej grze światła i muzyki.

Wprawdzie z początku drażniła mnie trochę gra Marii Seweryn, szybko jednak do niej przywykłam. To jest wszak teatr, tu się inaczej gra. Ale za to właśnie teatr uwielbiam – za te emocje. Wrażenia są zupełnie inne, gdy obcuje się z aktorem, z opowieścią – „na żywo”. Cieszę się niezmiernie, że W KOŃCU udało mi się wybrać na jakieś przedstawienie. Ba, nie „jakieś” – tylko tak dobre! Nawet fakt, że aktorom zdarzały się przejęzyczenia i pomyłki, dodawał naturalności rozmowom.

A o czym, w zasadzie, opowiada „Dowód”?

Myślę, że tytuł jest dwuznaczny. Przynajmniej ja tak to odebrałam. Odnosi się zarówno do dowodu matematycznego, będącego motywem spajającym opowieść, jak i dowodu na to, kto napisał ów dowód matematyczny – genialny matematyk-schizofrenik czy też jego młodsza córka, która poświęciła całe życie – zrezygnowała ze studiów, odcięła się od ludzi i świata – by opiekować się chorym ojcem.

Szłam do teatru „w ciemno”, nieprzygotowana w żaden sposób do tego, co zobaczę – nie wiedziałam, o czym jest sztuka. Dlatego pierwsza scena była dla mnie zaskoczeniem – rozmowa głównej bohaterki z ojcem, która nie powinna mieć miejsca... Podobało mi się, że w drugim akcie teraźniejszość mieszała się ze scenami z przeszłości – bardzo fajnie rozwiązano to technicznie.

Sztuka jest o tyle niesamowita, że choć jest ciężka, mówi o rzeczach trudnych i ukazuje postacie niejednoznacznie, to jednak ma w sobie coś optymistycznego, sporo pozytywnego humoru (a żarty matematyczne zrozumiałam nawet ja, kompletny laik).

Innymi słowy, nie był to wieczór stracony, a obejrzenie „Dowodu” mogę gorąco polecić.

I kto wie, może będę na jakimś zdjęciu w jakiejś gazecie, tylu tam reporterów błyskało fleszami...