[S:] Odmarzłam

... Wreszcie od Lodu i przeczytałam trzy książki.

Przede wszystkim fantastyczną Salamandrę Thomasa Whartona - książkę o książkach. Napisaną w niesamowitym stylu - trudno mi go ująć w słowa, opisać, określić... Powieść jest w jakimś stopniu magiczna. Jest powieścią o opowieściach. Zbiorem historii w historii o historii. Szalenie podobała mi się narracja. Największym jednakowoż atutem Salamandry są pomysły, które spłynęły z głowy autora na papier. Tak, jakby w jednej książce zawarto kilkanaście innych. Niektóre postacie, niektóre wątki i pomysły są tak baśniowe, inne zupełnie zakręcone. Czytając, ma się wrażenie, że opowieść sama rozwijała się przed pisarzem, że gdy tylko zaczynał pisać pierwsze słowo, opowieść przejmowała nad nim kontrolę i snuła się dalej sama. To była fascynująca lektura. :)

Po drugie, króciutką, acz - rzec by się chciało - intensywną pod względem treści powieść (w zasadzie, opowiadanie) Shan Sy - Brama Niebiańskiego Spokoju. Akcja rozpoczyna się od masakry studentów na placu Tiananmen w Pekinie i przenosi w góry na chińskiej prowincji. Książka napisana jest o tyle dziwnie, że miejscami narracja przypomina suchy reportaż, jakby czytało się artykuł z gazety - w ten sposób przedstawiane są postaci, a także wydarzenia, które rozegrały się w Pekinie. Następnie autorka wplata w fabułę dziennik głównej bohaterki - miejscami bardzo liryczny, o wiele bardziej rozbudowany, jeśli chodzi o obrazowanie... Wreszcie, gdy bohaterowie trafiają w góry, ton narracji też się nieco zmienia... Zakończenie jest dla mnie wielce zagadkowe. Zresztą, podczas lektury cały czas czuć, że powieść pisała osoba, związana z inną kulturą i mentalnością.

Ostatnia z książek to Kirgiz schodzi z konia Ryszarda Kapuścińskiego. Trochę jestem zawiedziona. Bynajmniej nie treścią ani też stylem. Kapuściński był erudytą, w reportaż wplatał swą niesamowitą wiedzę, a przy tym miał lekkie pióro, więc czyta się go fantastycznie. Rzecz w tym, że ja już to czytałam. W Imperium... Na pewno większość tego tekstu.