[S]: Autobusy i tramwaje

Ja naprawdę staram się wierzyć w ludzi. Że są mili i można żyć z nimi w zgodzie. Ale miłość do bliźnich i korzystanie z komunikacji miejskiej to dwa zwalczające się czynniki.

Autobus numer 520, wpół do ósmej rano. Nie ma gdzie szpilki wetknąć, a ludzie się pchają, nie patrzą, czy ktoś za nimi stoi, czy nie, no bo przecież najważniejsze, by sobie wydeptać miejsce. A ja jadę jak podczas ekstremalnego zjazdu narciarskiego, na każdym zakręcie walcząc o życie i zachowanie równowagi. I jeszcze wszyscy wokół fukają, że na nich wpadam. No bardzo przepraszam, że nie urosłam i nie sięgam do drążka, by się przytrzymać.

Albo tenże sam autobus, inny poranek. Znowu tłok. Tym razem znalazłam trochę przestrzeni dla siebie. Tymczasem jakiś facet oparł się o moje ramię i prawie złamał mi nadgarstek. No bo przecież nie mógł się trzymać drążka ręką, musiał oprzeć się plecami. Czemu ta mała w śmiesznej czapce się tak irytuje?

Nic wszakże nie pobije metra przed ósmą rano...